Ortaokulda olduğumu anımsıyorum. Babam İngilizce bilmiyordu ve bu onu rahatsız ediyordu. Onca iş yoğunluğuna rağmen İngilizce öğrenmeye başlamıştı.
Yine bir kış akşamıydı. Annem ve kardeşim evde değillerdi. Biz akşam baba oğul salonda oturuyorduk. Ben televizyon seyrediyorum, babam da yanımdaki kanepede oturuyor ve elinde defteri kalemi, durmadan bir şeyler yazıp çiziyordu. Görseniz, dünyanın en önemli işini yaptığını sanardınız.
Sonra kalemin sesi durdu. Hal böyle olunca ben de “Hummalı çalışma bitti mi acaba?” diyerek ona baktım. O da büyük ciddiyetle baktığı kağıttan başını kaldırdı ve gözlerini bana çevirdi. Ciddiyetle çalışırken hafifçe çatılmış kaşlar yumuşadı ve gözlerinin için tarif edemeyeceğim bir şefkatle gülümsemeye başladı.
Sonra ağzından şu kelimeler döküldü: “You are my best friend”.
Lisan değişse de duygular değişmiyordu.
Olay, konu, ortam, zaman ve şartlar değişse de esas olanın duygular olduğunu hatırladığımız bir hafta olmasını diliyorum.
Emre Başkan